Binnen twee weken nog eens naar Londen, de stad waar ik m’n hart gigantisch aan verloor. Vorig jaar echt ontzettend vaak geweest, zowel voor ’t werk als voor ’t amusement. Een citytrip en een bezoek aan MozFest waren toen m’n persoonlijke deel.
Ik maakte er vanalles mee in dat jaar: workshops met hooggeplaatste medewerkers van de Amerikaanse democraten, een spontane bijeenkomst van belangrijke Britse bierbrouwers, een geweldige graffitiwalk door Shoreditch of het bericht dat m’n vriendin twee maanden te vroeg op bevallen stond en de laatste Eurostar van die dag nét vertrokken was. De meest gezellige en meest eenzame uren van m’n leven beleefde ik in de mooiste stad ter wereld.
Het was stiekem m’n persoonlijke carriereplan: blijven werken als digital campaigner in de politiek om dan als freelancer of medewerker bij het techbedrijf waar we nauw mee samenwerkten aan de slag te gaan. Met natuurlijk heel veel uitstapjes of korte verblijven aan de Theems. Maar het leven liep anders. Niet beter of slechter, al zal ik heel m’n leven met een “wat als”-gevoel zitten.
Binnenkort zijn we er weer. Een paar dagen. Aanleiding: de Amerikaanse honkballiga – Major League Baseball – besloot om een wedstrijd van dé allergrootste rivaliteit in de sportgeschiedenis te laten spelen in het Olympic Stadium, daar waar nu West Ham z’n thuishaven heeft.
En hoe hard ik daarnaar uitkijk, ge kunt u dat niet inbeelden. In St. Pancras van de sneltrein stappen voelt altijd ontiegelijk hard als thuiskomen.
De algoritmes en trackers op het internet hebben het natuurlijk ook in de smiezen, dat krijg je als je alles online boekt. Dus de mailbox zit ondertussen al vol met gesponsorde lijsten met dé ultieme toptips voor het bezoek.
Plan van aanpak? Aankomen en pub food gaan lunchen. Dan ergens een veel te hippe koffiebar binnensteken om een veel te dure Flat White te drinken en een zakje filterkoffie mee te nemen. Ondertussen al eens nadenken waar we ’s avonds gaan eten en op Untappd kijken waar de meest trendy bieren in de buurt geschonken worden.
Ondertussen heb ik zo mijn adresjes in Londen en dat scheelt enorm veel. Allez, niet letterlijk, van de meeste zaken zou ik zelfs de naam niet kunnen zeggen, maar ik kan blindelings naar een prachtpub lopen die een goed aanbod combineren met organische vegetarische gerechten, of naar dat kleine aangewasemde zaakje waar ze geweldige Pho op tafel zetten. Of die kleine koffiebar in een bootje langs Regents Canal, met z’n gezellige onlogische boekenwinkel.
Ik had het vorig jaar nooit gedacht dat ik ooit nog Brexitloos naar daar zou kunnen reizen, maar zie, het lukt dan toch. Misschien is ondertussen Boris premier en kunnen we daar ergens aan de Big Ben mee gaan betogen voor ’t een of ’t ander. Altijd leuk.
Ik zet hier ondertussen de BBC-reeks over Margareth Thatcher op, zodat we ginder toch ook wat kunnen meepraten.
Pip pip, cheerio, mind the gap between the train and the platform en al!
