New York Times’ Privacy Project:
To demonstrate how easy it is to track people without their knowledge, we collected public images of people who worked near Bryant Park (available on their employers’ websites, for the most part) and ran one day of footage through Amazon’s commercial facial recognition service.
Zotjes. Een systeem uitgerold op de kap van angst voor terroristen, waar zelfs een overheid geen werk meer mee weer.
Gisteren in Het Laatste Nieuws (helaas geen linkje gevonden):
De twee Vlaamse partijen richten zich op hetzelfde publiek. Precies zoals sp.a en Groen op de linkerzijde, zijn zij op de rechterzijde verbonden vaten. Wint de één, verliest de ander. Dat bleek al uit de gemeenteverkiezingen en er is een grote kans dat VB die prestatie voor het parlement zal herhalen, een eind in de dubbele cijfers.
De Wever heeft straks in de stembus maar één tegenstander van wie hij echt bang moet zijn. In tegenstelling tot Van Grieken putte De Wever zich over het nieuwe asielcentrum in Deurne uit in geweeklaag en Calimerogedrag. Dat de anderen het “altijd” op hem “gemunt hebben”. Je voelt zo de angst om te verliezen van een tegenstander die rechtkrabbelt. De N-VA zal daar de prijs voor betalen.
Nagel op de kop. Net daarom dat Jambon ineens dé kandidaat-premier zou moeten zijn. In één klap maak je er een kanseliersstrijd van waaraan Vlaams Belang nooit kan meedoen. Want, ja, wie moet je geloven, vandaag-Jambon of juni-Jambon?
“Kan u zich het circus in de Kamer inbeelden als de premier een N-VA’er zou zijn? Dat is een waanbeeld”, zegt Jambon, die daar aan toevoegt geen enkele ambitie in die richting te hebben.
Craig Mod is een schrijver en fotograaf. De laatste jaren trok zijn interesse naar Japan en wandelen. Hij is nu vertrokken op een lange tocht doorheen Japan. Elke dag staat hij om 9:45 ’s ochtens stil, waar hij ook is, en start hij voor een kwartier zijn binaural microphone. Dat is een toestel dat geluid opneemt zoals je oren dat ook doen. En elke dag uploadt hij dat stukje audio als podcast. Wat een geweldig, gek idee.
Prachtig artikel met fotoreeks bij NRC:
Mons-en-Pévèle is daarom een van de stroken die in de maanden voorafgaand aan Parijs-Roubaix grondig moet worden gerestaureerd. Die taak wordt uitbesteed aan de stichting Les Amis de Paris-Roubaix. Zij huren elk jaar een klein leger hoveniers in opleiding in om de boel met pikhouweel en schop recht te trekken. De ‘Amis’ maken zich op deze manier hard voor het behoud van de kasseienstroken in Noord-Frankrijk.
Specialiseren op jonge leeftijd in de sport, zoals dat bijvoorbeeld hardnekkig gebeurt bij voetbal, is niet meer dé gouden regel, zo blijkt. Ik kwam het eerst in aanraking met die stelling bij de X&O’s podcast. Daar was skills trainer Joerik Michiels te gast en hij had het over hoe jongeren beter tot latere leeftijd verschillende sporten en vaardigenheden kunnen uittesten alvorens zich helemaal te smijten op één specialiteit. Heel interessante aflevering:
Vandaag had ik een dag recup en heb ik mijn hele YouTube Watch Later-lijst erdoor gejaagd. En daar zat dit filmpje in van de Sloan Sports Analytics Conference van eerder dit jaar, waar Malcolm Gladwell (ja, die) een interview heeft met David Epstein (sportjournalist) over diens nieuwste boek. Duurt bijna een uur, maar ook geweldig interessant:
Epstein heeft het voornamelijk over Roger Federer als voorbeeld van iemand die niet bepaald vroeg voor zijn sport koos, maar daardoor skills van overal bijeen sprokkelde en ook een opvallende liefde voor het tennis blijft hebben.
En ik moest daarbij spontaan aan Wout en Matthieu denken. Iedereen verbaast zich over hun prestaties omdat ze een hele winter crossten en eigenlijk ook geen echte ervaring op de weg hebben. Maar misschien moeten we even omdenken en ons afvragen of het niet “dankzij” moet zijn.
Pas op, daarmee wil ik niet zeggen dat iedereen een seizoen in ’t veld moet gaan rijden om zich klaar te stomen voor de Vlaamse klassiekers. Al denk ik wel dat sommige carrières er zeker bij gebaad zouden zijn om wat te diversifiëren, zoals ook Epstein het stelt.
Kijk bijvoorbeeld naar Peter Sagan, die naast de weg ook nog eens op de mountainbike start. Of Iljo Keisse die ook op de wielerbaan het mooie weer durft te maken. Of het beruchte voorbeeld van Greg Van Avermaet, die als keeper op het voetbalveld stond.
Je merkt de kunde van de twee crossers op bepaalde vlakken. Hoe Wout de Kemmelberg omhoog schoot omdat hij, naar eigen zeggen achteraf, gewoon is om in het veld in intervals te koersen. Dat is een vaardigheid die je als jongere op de weg weinig echt traint in wedstrijd. Of hoe Matthieu echt heel onconventioneel koerst, waarbij hij als één van de favorieten zo’n dertig seconden voorop probeert te gaan rijden om “te anticiperen”, of hoe hij in De Ronde van groepje naar groepje reed alsof het om rondjes in een Vlaams veld ging.
Ze doen het. Maar het écht interessante is dat ze het anders doen. Ze volgen de regels van een andere kunst om zich te tonen in een nieuwe omgeving. In andere velden (I see what I did there) noemen we dat “creativiteit” of soms zelfs “genialiteit”. Het is om van te smullen.
Meer crossovers graag.
(Hehe. “Cross”-overs.)
30 juni gaan wij naar een basebalwedstrijd in London Stadium. Dat is dat Olympisch stadion dat nu door West Ham gebruikt wordt:
Foto: EtienneSoumoy
En niet zomaar een B-wedstrijd gelijk we van NFL al drie keer op Wembley zagen, maar dé “Classico” van het honkbal: de New York Yankees tegen de Boston Red Sox.
Zo’n beladen wedstrijd dat er een hele lange pagina op Wikipedia te vinden is:
This match-up is regarded by some sports journalists as the greatest rivalry in sports.
Bij 30for30 van ESPN maakten ze een leuke podcast-aflevering over de ondertussen befaamde “Yankees Suck!”-shirts:
Starting in 1999, a group of kids infiltrated Fenway Park with one of the most popular bootleg t-shirts in sports history — a shirt that became the emblem of the moment the Red Sox and Yankees rivalry was turned on its head.
Zin in!
MUJI was originally founded in Japan in 1980. In Japanese, it translates to “Mujirushi Ryohin” meaning “no-brand quality goods.” Its three values align with what most (if not all) designers today preach with the utmost respect: minimalism.
MUJI is zo hard de max. Vooral de winkels die we in Japan bezochten waren geweldig. Voor mijn part mag er snel eentje in Brussel komen.
Essentially, by designing & fixing our environment we simply change the way we react to it. By looking at an abandoned house with lots of broken windows, I wouldn’t feel too bad to smash another window with a stone just for fun. Even though, I don’t have any bad intentions or see myself as a criminal. But the environment might be promoting such a behavior and sometimes even serves as a tipping point. And more often this happens completely subconsciously without us even noticing.
Eentje om in het achterhoofd te houden.
Now if you’ve never had smashed potatoes before, you are in for quite a treat. It’s pretty much the best kind of potato side dish you could ever have – fluffy on the inside yet incredibly crisp on the outside.
When you start going by whose tweets you like reading, as opposed to who you like for other reasons, you will probably end up following way fewer people.