dbuntinx

Blog

An indispensible urban tool: the titanium spork

Helemaal eens:

One of my best allies in my effort to cut down on my use of disposables is a titanium spork. It’s strong, pleasant to use, and weighs virtually nothing. I bought it many years ago in preparation for a long hiking trip, but it soon proved its utility in the urban environment. It’s always in my bag, a permanent part of my “everyday carry”, and I use when I’m eating food from home as well as in situations where I’d otherwise be forced to use plastic flatware.

Ik was de mijne net kwijt. Dus deze in tweevoud besteld bij Das Amazon:

18 gram. Achttien!

Oh, ja, ik was ook al even op zoek naar een goed mes. Om als picnic een appel, een stokbrood of een stuk kaas te snijden. Dankzij @JadisNoir bij het merk Opinel uitgekomen. Nog nooit van gehoord, maar ze hebben een Wikipediapagina:

Originally sold as a working man’s knife, an Opinel knife has become emblematic of French culture, with Pablo Picasso reportedly using one of the company’s knives as a sculpting tool.

Goh, ja, voor tien euro kan een mens niet sukkelen. Ze verkopen hun messen in verschillende maten, waarbij het cijfertje de lengte van het lemmet voorstelt:

Opinel knives are currently offered in eleven numbered sizes: 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10, 12, and 13.

Da’s teveel keuze, jom. Dus dan maar gezocht naar de ideale lengte of zo. Uitgekomen bij deze review van The Truth About Knives die zegt:

The No. 8 is the most popular size of Opinel, so apparently I’m not the only one who prefers it.

Dus die dan maar. Binnenkort dus ook in m’n daily carry.

| Leave a comment
Blog

YouTube: 4 Producers Flip the Same Sample

Ik had nog nooit van Andrew Huang gehoord, maar de man blijkt een muziekmaker te zijn met een populair YouTube-kanaal waar hij inzicht in zijn werkproces geeft. En als er iets is dat mij mateloos kan boeien, dan zijn het werkprocessen die ik zelf niet kan.

Hij heeft nu een nieuwe reeks gelanceerd, waarin hij aan 3 bevriende producers vraagt om dezelfde sample te gebruiken of te remixen. Echt zot:

Er zijn drie afleveringen. Alledrie de max.

| Leave a comment
Blog

☀️

| Leave a comment
Blog

Scroll is Acquiring Nuzzel

Nuzzel is een dienst die ik dagelijks gebruik om sociale media op te volgen zonder effectief Twitter of lijstjes te moeten openen en helemaal te lezen. Ze worden gekocht, staat in deze post op hun site:

Scroll is acquiring Nuzzel. We’re investing in keeping it running as an independent entity, and our first priority is not to screw that up, so don’t expect any major changes to the core service, beyond what we’re going to announce in this blog post.

Dus ze kopen een bedrijfje dat geld verdient met onder andere reclame in hun gratis dienst. Wat gaan ze dan veranderen?

We’re removing the ads from the newsletters. Scroll is not in the ad business so it would be weird for us to include ads in Nuzzel.

Hmm, vreemd. Wie zijn die Scroll eigenlijk?

Scroll is at the heart of a coalition of publishers and platforms building a new user experience model that sustainably funds journalism.

Beetje vreemd allemaal. We zullen wel zien wat het geeft.

| Leave a comment
Blog

Met of zonder vragen, friturist?

Welkom in deze nieuwe aflevering van “What really grinds my gear.”

Gisteren frieten wezen halen. Altijd iets om naar uit te kijken, wanneer zo’n vakman of -dame van die lekkere knapperige frietjes klaarmaakt. De Rudy of bij Ann, dat zijn de keuzes die we hebben. Alletwee goed, allebei een andere sluitingsdag, i-de-aal.

Ik vind dat echt nog altijd een grote beleving, zoals ik dat al had toen ik een klein kindje was. Toen zat er meer magie aan: je kon niet over de toog kijken en de frituur bestond uit een muurtje waarboven handen een papieren pak overhandigde na een tijdje wachten. Maar een frietkot, zo’n echte of zo’n soort veredelde veranda waar de brandweer toch écht een oogje voor moet dichtknijpen, daar word ik blij van.

Toen we vroeger met de autobus of later occasioneel eens met het vliegtuig op reis gingen, passeerden we de mythische Frituur Park in Sint-Truiden. Het zal de nostalgie zijn die me ertoe leidt om te zeggen dat het de beste frieten ter wereld waren. Zo goed dat wij als familie de laatste dag van onze buitenlandse reis al likkebaardend uitkeken naar de tussenstop bij het terugkeren. Of we nu om 11u ’s ochtends of om 23u ’s avonds thuiskwamen: frieten stonden op het menu.

De laatste tijd kijk ik er tegen op. Ik vind het niet leuk meer om mijn bestelling te plaatsen. Ik bestel vaak hetzelfde: kleine friet, koude cervela en een gebakken snack.

Maar dan begint de horror: het vraaggesprek…

“Bakske of zakske?”

“Die cervela, gesneden of zoals ‘m is?”

“Satékruiden op uw gebakken snack?”

“Zout op de frieten?”

“Zakske om de frieten te dragen?”

En dat is dan nog maar een bloemlezing van het bombardement aan keuzes die je voorgelegd krijgt. Allemaal goedbedoeld natuurlijk, net zoals het plaveisel op weg naar de hel.

Ik begin me daar dan ook echt vragen bij te stellen. Zijn er mensen die geen zout op hun frieten mogen, van de dokter misschien, en die dat dan niet durven vragen en dan achteraf klagen? Of vergeten mensen satékruiden op hun saté te vragen en wil de friturist u behoeden voor die veelgemaakte fout? Waarom zou je een cervela al snijden, wanneer je die gewoon kan plooien/knakken en het velletje er zo afdoen?

Volgens mij maken de antwoorden op die vragen zelfs niet uit. Het is een verbale dans geworden om elke minderheid z’n opgeëiste plek te geven. Denk ik. Dat er iemand is langsgekomen en die vroeg satékruiden op z’n viandel en dat de friturist dacht dat dat toch wel raar was, maar waarom zou je het niet aan de volgende viandelbesteller vragen of die dat ook wil. Zoiets.

Kotsbeu ben ik het. Niet dat mensen hun speciallekes bestellen, het staat zelfs letterlijk op de kaart in de frituur. Maar dat zo’n friturist mij dat allemaal vraagt. Wat is er makkelijker dan mijn bestelling aannemen “kleine friet, ongebakken cervela, gebakken snack” en de rest zie je maar. En als ik dan géén zout wil, of satékruiden op mijn viandel, zal ik het wel vragen, hoor.

| Leave a comment
Blog

Ik voel het al: de koers!

Gisteren was ik in Gent. Waarom? Nogal curieus, gij, maar bon: ik ging dus lunchen met een vriend die een gesprek en toffe middag kon gebruiken (wie niet?). Dat eindigde in de überhippe Dok Brewing Company, waar ik heerlijke biertjes proefde en de beste barbecue pork ribs van m’n leven at. Zie:

Ja, wij proberen de laatste tijd serieus wat minder vlees te eten. Ge weet wel, voor die klimaatspijbelaars en zo. Maar voor zo’n bord eten wil ik wel eens wat principes terugschroeven. Serieus, maat, zo goed. De zaak noemde Rok, met zo’n streepje door de o, uiteraard. Ik ga daar zeker nog eens naartoe proberen gaan, al kom ik gelukkig niet zo vaak in Gent.

Op weg naar Dok Noord reden we langs een reclamebord voor de Omloop Het Nieuwsblad en daar hing een aftelklok boven. “Nog 17 dagen,” stond er. Dertien. Da’s ocharme geen twee weken meer en dan is ’t weer van dat: koers!

Veldrijden, dat is zwaar de moeite in de winter, maar ik word er tegenwoordig niet meer warm van. De vrouwen, dat wel, spannend, kort en krachtig, maar die VDP bij de mannen doet alle deugd wegstromen.

Maar koers op de weg, met dat ploegenspel, met al die mechanische intricaties, met halfslachtige pogingen tot strategie, dat blijft toch de heilige graal qua sport. 5 uur schijnbaar saaie televisie om dan tot een ongelooflijke ontknoping te komen in de laatste 5 minuten. Of waar denk je dat de inspiratie voor “Over Water” vandaan moet gekomen zijn? Toch?

En dus merk je dat ook de media terug op gang begint te komen. Een Belga Sport over Tom Boonen, bijvoorbeeld. Of nieuwe afleveringen van geweldige podcasts als Live Slow, Ride Fast met Laurens Ten Dam, of The Cycling Podcast van wielermerk Rapha. Ze werpen een blik op het tussenseizoen en hoe wielrenners hun conditie op peil houden of brengen, met verhalen die blijk moeten geven van “zie eens hoe professioneel wij dat aanpakken” maar altijd met de zweem van puur amateurisme.

En het is die combinatie van een grote topsport met een hele hoop amateuristische toevalligheden die me zo ongelooflijk hard blijft aanspreken.

Een paar jaar geleden had ik ermee gehad, met heel het dopingcircus en afgesproken winnaars. Ik was verraden door mijn eigen gecreeërde helden. En ik was kwaad, vooral op hen om niet kwaad te moeten zijn op mezelf. Maar als ik dan terugkijk op vorig jaar: die bloedstollende finale van de Strade Bianchi met Wout Van Aert in een verrassende hoofdrol, een doldwaze klassementsdans in de Giro op de meest waanzinnige bergpaadjes, een eeuwigdurende minuut stilte aan de start van de Brabantse Pijl voor Michael Goolaerts, een knecht die een Tourkopman de maat neemt, die heuvels die we bergen noemen en epische kasseistroken van een ander tijdperk.

Het mag van mij terug van start gaan. En zoals het bord daar in Gent zei: “Nog 13 dagen”. Al zijn het er nu maar twaalf meer.

Oké, hier stond dus twaalf, maar het zijn er zeventien. Bedankt @SweetCharlie.

| Leave a comment
Blog

I Cut the ‘Big Five’ Tech Giants From My Life. It Was Hell

Zesde en laatste deel in de geweldige reeks door Kashmir Hill:

I don’t think I could have done this cold turkey. I needed to wean myself off various services in the lead-up, like an alcoholic going through the 12 steps. The tech giants, while troubling in their accumulation of data, power, and societal control, do offer services that make our lives a hell of a lot easier.

Die send.firefox.com kende ik nog niet.

| Leave a comment
Blog

U.S. Postal Service Announces Updates to the 2019 Stamp Program

‘Belgian Malinois’, zie:

| Leave a comment
Blog

NFL 2019 – A Bad Lip Reading

| Leave a comment
Blog

German Regulators Just Outlawed Facebook’s Whole Ad Business

Wired:

“The FCO’s theory is that Facebook’s dominance is what allows it to impose on users contractual terms that require them to allow Facebook to track them all over,” Khan says. “When there is a lack of competition, users accepting terms of service are often not truly consenting. The consent is a fiction.”

Historisch.

| Leave a comment