Gisteren was m’n petekind nog eens op bezoek. Die gast zit ondertussen al in ’t derde middelbaar. Ze worden toch rap groot, hè.

Het ging over in de auto zitten, want zij kwamen van het verre Haspengouw naar Mechelen. En dat hij dat niet zo erg vond, want hij kon zich bezighouden op z’n smartphone. Maar hij miste de Playstation die thuis stond wel. En z’n data zijn niet genoeg om op YouTube of Netflix te zitten. (Daarnaast heeft hij ook nog veel hobby’s en kampen, waardoor afspreken in de vakanties niet altijd makkelijk is.)

En toen daagde me iets: dat ik mij als kind echt heb rotverveeld. Wij hadden het thuis niet zo breed, al zorgde mijn ouders er wel voor dat ik niks te kort kwam. Maar die l’embarras du choix die er nu is, ik heb daar nooit iets mee gehad. Ik had één hobby (dan eens zwemclub, dan bij de badminton, dan het jeugdhuis mee oprichten) en daarnaast had ik op een computer zonder internetverbinding (MS Paint FTW) of zat ik met mijn neus in boeken van de bibliotheek (Het Oneindige Verhaal FTW).

En dat we dat met onze dochter – ondertussen al een jaar en negen maanden – ook proberen doen. Vandaag bijvoorbeeld: zondag en regen, niet echt een toprecept om activiteiten in te plannen. Dus laten we die zich vervelen. Met al het speelgoed en de boeken die we hier hebben en in interactie met ons, uiteraard.

En ja, die wordt dan soms “vervelend” als die zich verveelt. En dan snap ik dat ouders neigen naar video on demand, zoals die vermaledijde minischermpjes die je in SUV’s ziet passeren voor de deur. Of vrienden die hun kind-van-nog-geen-twee enkele uren aan een stuk in de zetel zetten met een tabletcomputer en een koptelefoon, zodat je er toch even vanaf bent. Ik snap dat, want soms is het ook gewoon heel vermoeiend.

Maar ik dénk dat er waarde in verveling zit. Ik heb daar geen bewijs voor, het is meer een gevoel. Al vermoed ik dat die godonmogelijk lange momenten dat ik thuis, zonder andere kinderen in de buurt, heelder zomers lang mezelf heb moeten amuseren door spelletjes en verhalen te verzinnen, ertoe geleid hebben dat ik nu gekend ben als een creatief en ondernemend iemand. En dat ik zelf nog steeds vaak op zoek ga naar verveling, naar wat doelloos rondlopen, verdwalen in boeken of wat ongeleid rondsurfen (“surfen” is ouwemensentaal voor “op het internet dingen doen”), in plaats van steeds onmiddellijk naar sociale media of Angry Birds te grijpen.

Ik weet het ook allemaal niet, ik doe ook maar iets.

….. Iets gehad aan dit bericht of andere berichten op mijn blog? Denk dan eens na of je een centje wil bijdragen, want dat is hier niet gratis om te onderhouden. Dat kan via Patreon.

Wat een held:

In today’s digital age, a large Instagram audience is considered a valuable currency. I had also heard through the grapevine that I could monetize a large following — or in my desired case — use it to have my meals paid for. So I did just that.

Interessante tijden, aldus ook The New York Times:

The onslaught is upending how Hollywood does business in almost every way.

Gerelateerd: Bij Business Casual, de podcast van de uitstekende dagelijkse nieuwsbrief Morning Brew, hadden ze het er ook over met iemand die er heel veel van af wist. Geweldig interessante aflevering. Ik parafraseer:

We don’t like to spend for media. You see us going back to the earlier days of television, where we used the attention of the people to sell other things. (Like soap.) And this is where Amazon and Apple have a head start.

Schermloze dagen for the win. Zo herkenbaar, dit interview op The Sweet Setup:

I was on the floor in our living room playing with my oldest daughter who was one and a half at the time. I was chasing her all over the house and she was giggling to no end. Life was good. But as we ran around the kitchen island once more, my phone dinged. I gave up chase, pulled out my phone, and read a notification that someone had liked one of my tweets. And that’s when it struck me that I had a problem.