Deze winter kreeg ik er een nieuwe hobby bij: Zwift. Binnen, lekker warm, op de rollen een toertje fietsen in een virtuele wereld. Het zorgde voor een stevige basisconditie, zeker door in de eerste weken van de lockdown elke dag een stukje te rijden. En toen werd het weer beter en ik maakte ik de overstap naar buiten.
Één probleem dat ik altijd heb met dat fietsen, is dat ik niet echt weet hoe en waar ik zou rijden. Zeker met de gesloten horecazaken was er weinig doelmatigheid in te vinden. En dus vond ik “Columbus à vélo” uit. Hoe? Ik bepaal mijn doel qua afstand (elke week 10% langer om de uithouding te trainen) en zet m’n kilométrique op dat doel (ik gebruik daarvoor m’n Apple Watch). En dan begin ik telkens in een andere windrichting te fietsen via de fietsknooppunten. Kom ik op een punt waar ik onlangs nog geweest ben, dan kies ik de afslag die ik nog nooit genomen heb, of het langst geleden genomen heb, of als het helemaal nieuw is gewoon rechtdoor. En zo ben ik op ontzettend veel plekken gekomen die ik nog nooit gezien had hier in de buurt.
Zeker met een verbeterde conditie en dus een grotere actieradius kom je zo wel op heel wat plekken. Maar dus: afstandsdoel bepaald en gewoon wat beginnen rijden. Wanneer ik dan over de helft van die afstand ben, zet ik Google Maps aan op m’n éne oortje. En dan volg ik de richting die de GPS mij ingeeft bij volgende knooppunten. En ik probeer ook steeds geen enkele weg twéé keer te doen in een rondje, ook niet in tegengestelde richting. En op die manier heb je heel gevarieerde, leuke routes en kom je al eens ergens. Het is trouwens ontzettend leuk om op voorhand niet echt te weten waar je gaat uitkomen. En die conditie? Gisteren deed ik voor het eerst sinds héél lang een Gran Fondo, een tocht van 100 km.
Joshua Weissman op YouTube, om me te tonen dat ik na meer dan vijftien jaar koken en nog langer kookprogramma’s kijkend, nog niet eens een mes tegoei kon vasthouden… 🤯
Easily the best habit I’ve ever started was to use a productivity system. The idea is simple: organizing all the stuff you need to do (and how you’re going to do it) prevents a lot of internal struggle to get things done.
Goeie opsomming, goed uitgewerkt, extreem herkenbaar.
Dit zijn mijn first impressions, gemengd met wat ik lees, zie en hoor over het nieuwe Smart Keyboard voor de iPad. Een running list dus, die gaat aangevuld worden.
Het is redelijk zwaar (voor de 11″ is het totale gewicht een kilogram), vooral omdat het gewicht in een klein volume zit, dus het voelt heel dens als je ‘m gewoon vast hebt.
Ik zie het als een keyboard dock, waar ik ‘m kan inklikken als ik dat nodig heb en kan uitklikken als ik wil schrijven met de pencil of wil lezen in de zetel. En dan handig, omdat ik het kan meenemen naar ergens anders en ondertussen m’m iPad beschermt. Tot nu had ik een extern toetsenbord los in mijn rugzak zitten, maar met de trackpad erbij is dat wel net iets makkelijker zo.
The Smart Keyboards are iPad covers you can type on. The Magic Keyboard is a portable keyboard stand, not a cover — when you want to use your iPad as a tablet, not a laptop, you must detach it.
The Magic Keyboard feels like it was designed with the opposite principle in mind: it enables a laptop mode for the iPad, but you can always undo it and return to the iPad’s pure tablet form in two seconds. And when you’re done using the iPad as a tablet, you can just as easily re-align it with the Magic Keyboard (thanks to magnets in the case) and go back to using the physical keyboard and trackpad.
The adjustable tilt angle is great. In the past I’ve done all sorts of crazy hacks to adjust the tilt angle (including using stacks of post it notes as shims). Never again.
Serieus: om te FaceTimen met grootouders en kleine kinderen is dit echt een godsgeschenk. In de oude flap staken we vaak een pen tussen de iPad en de flap om ‘m zo recht mogelijk te zetten en dan viel hij al wel eens voorover. Dat is hier helemaal geen punt meer. En ook bij het Zwiften kan ik ‘m zo kantelen dat de zon er niet in weerschijnt.
We zitten nu al onze derde week thuis. De vriendin en ik werken beide 80% en kunnen (gelukkig) onze job van thuis uit regelen. De crèche hebben we voorlopig ook op stop gezet, waardoor we om de beurt een voor- en een namiddag kinderopvang spelen. Het heeft z’n limieten, maar dat lukt wonderwel.
Wij zijn nogal spaarzame mensen, waardoor we niet echt veel grote luxe aankopen, vaak kijken naar tweedehandskansen en tobben jarenlang over bepaalde grotere aanschaffen. Wanneer we de knoop dan toch doorhakken, dan moet de return toch heel overduidelijk zijn.
Voor coronatijd werkte ik reeds elke vrijdag van thuis uit, terwijl de vriendin op woensdag thuis was om een dag crèche uit te sparen en op donderdag kwamen de schoonouders hier de hele dag van hun kleindochter genieten. Dat veranderde dus grondig.
Ik kocht de afgelopen jaren enkele dingen die nu, met héél veel uren thuis, een grotere return hebben dan origineel gedacht. En dat vind ik best aangenaam. Dus ga ik ze hier even oplijsten.
Sonos
Lange tijd geleden kreeg ik eindelijk carte blanche om één Sonos One te kopen voor ons gelijkvloers. En daar ben ik lange tijd heel tevreden van geweest. Toen enige tijd geleden de ondersteuning voor Airplay 2 werd aangekondigd, was ik teleurgesteld in mijn oudere toestel, want ik kon zo geen podcasts streamen naar mijn luidspreker. Eventjes later brachten ze de Sonos Beam uit: een goedkopere en kleinere soundbar voor onder je tv. Met alle kwaliteiten van alle andere luidsprekers uit hun gamma, én door de verbinding met je televisie kan je op heel je systeem blijven doorluisteren. Ideaal dus om tijdens het koken de koers te horen.
Nu we heelder dagen thuiszitten staat hier continu een playlist van Spotify te draaien. Op die manier is er een aangename huiselijkheid te bespeuren. Door de combinatie onder de tv aan de voorkant en de kleinere luidspreker aan de achterkant, hebben we op heel het gelijkvloers topgeluid.
Ik sta al eens graag recht tijdens een werkdag. Op vrijdag werkte ik al een tijdje van thuis uit, maar in het weekend ben ik nu ook genoodzaakt regelmatig de computer boven te halen. Een beter ingericht bureau was dus een wenselijke investering. Waar ik vroeger gebruik maakte van een strijkplank en enkele boeken, kan ik nu met behulp van een motor wisselen tussen een gewoon werkblad en een staande versie. De Europese zetel van het bedrijf zit trouwens in Gent.
Nu zit ik elke dag thuis, waardoor deze natuurlijk ook veel vaker gebruikt wordt. Rechtstaand aan videocalls deelnemen is echt aangenaam, terwijl het zitbureau een andere hoogte heeft voor mijzelf en mijn vriendin.
Dit kleinnood bevestig je om de as van je achterwiel. Telkens je wiel een rondje maakt, zal deze sensor dat registreren. Je kan die eenvoudig koppelen via bluetooth aan je iPad en op die manier gebruik maken van software als Zwift om digitaal te fietsen op de rollen die je al hebt. (Ik heb een Tacx Blue Motion.) Door een interpretatie te maken van je snelheid en je lichaamsgewicht, schat de software het wattage in dat je trapt. En op die manier kan je jouw avatar laten voortbewegen. Ideaal om tijdens een middagdutje of ’s avonds nog snel een ritje van zo’n 30 à 50 kilometer te maken in de keuken.
Nu je in je kot moet blijven, is digitaal fietsen nog altijd een volwaardig alternatief. Net zoals dat in de wintermaanden ook is. Gisteren ging ik eventjes buiten fietsen en ik heb het nog nooit zo druk geweten langs de plaatselijke waterwegen. Ik vond het zo’n verschrikking dat ik m’n tour ingekort heb. Door COVID-19 hebben ook heel wat professionele wielerploegen zich toegelegd op Zwift en organiseren ze social rides en andere uitdagingen om het voor supporters aangenaam te houden.
Phase two should only begin after 14 days of sustained case reductions in an area, and only after testing capacity is dramatically increased. Even in phase two, they stress, if cases go up again, we’ll need to go back to severe social distancing. Before there’s a vaccine, we’ll have to remain vigilant.
We zitten hier nog wel eventjes. Sommige modellen voorspellen nu een piek in ziekenhuisopnames volgende week donderdag. Daarna kan het dan dalen. Dat doet me vermoeden dat 3 mei (na dus zeven weken lockdown) mogelijks nog altijd optimistisch is. En daarna gaat het zeker en vast niet zijn zoals ervoor.
But it won’t end there. As long as someone in the world has the virus, breakouts can and will keep recurring without stringent controls to contain them. In a report yesterday (pdf), researchers at Imperial College London proposed a way of doing this: impose more extreme social distancing measures every time admissions to intensive care units (ICUs) start to spike, and relax them each time admissions fall.
Even in the least restrictive of the Imperial College scenarios, we’re shut in more than half the time.
Ho boy. Tot pakweg eind 2021 gaan we een soort knipperlichtsamenleving tegemoet, vergelijkbaar met het smogalarm, waarbij we soms al eens wat meer mogen en soms al eens wat minder.
The world is not going to begin to look normal until three things have happened. One, we figure out whether the distribution of this virus looks like an iceberg, which is one-seventh above the water, or a pyramid, where we see everything. If we’re only seeing right now one-seventh of the actual disease because we’re not testing enough, and we’re just blind to it, then we’re in a world of hurt. Two, we have a treatment that works, a vaccine or antiviral. And three, maybe most important, we begin to see large numbers of people—in particular nurses, home health care providers, doctors, policemen, firemen, and teachers who have had the disease—are immune, and we have tested them to know that they are not infectious any longer. And we have a system that identifies them, either a concert wristband or a card with their photograph and some kind of a stamp on it. Then we can be comfortable sending our children back to school, because we know the teacher is not infectious.
The narration begins customarily, with the play-by-play announcer enthusiastically welcoming his audience live to a competition unfolding on the screen.
