De uitdaging zal zijn hoe hard we dat bedrag gaan kunnen drukken. Enerzijds met de maandelijkse 200 euro van het basispakket van de federale regering (sowieso voor november en december en we zien wel of ze gaan durven om dat niet te verlengen, dus ik gok daar op -600 euro tegen de jaarafrekening in januari), en anderzijds ons gedrag (chauffageketel op 60 ipv 80 graden gezet, dat zou tot 10% kunnen schelen, de thermostaat op 19 ipv 20,5, dat zou nog een 10% moeten schelen, da’s samen toch ook al één vijfde. Snel gerekend kan dat 280 kuub gas zijn, of met de prijs van augustus ruim 700 euro voor een heel jaar, dus misschien iets van een 350 voor zo’n halve winter of zo. Challenge accepted, quoi?
En te denken dat ons voorschotbedrag óók al drie keer hoger ligt dan een jaar geleden. 😒
De oproep die ik al uit verschillende hoeken voorbij zag komen dan maar gevolgd en voor dit najaar de thermostaat nogmaals aangepast. Vorig jaar zette ik ‘m voor de ochtend een uurtje op 20 graden, en dan van zonsondergang tot een uur voor bedtijd (21:00) op 20.5. Dat was een aanpassing van het originele programma van de vorige bewoners met een royale instelling op 21.
Nu staat ‘m op 19. Eens benieuwd wanneer die de eerste keer gaat aan springen. Nu is ’t nog 21 binnen. En het belooft volgende week nog redelijk zacht te blijven. Hopelijk klopt deze uitspraak:
We weten dat wennen aan andere temperaturen – zowel warmte als koude – een kleine week kan duren.
Als we straks extra dikke truien en kousen aantrekken om de gasfactuur te drukken, dan denken we best aan de wintervoeten van Oekraïense soldaten die in loopgraven de Russische oorlogsmachine tot staan brengen die ook voor Europa nog een reële bedreiging blijft.
BBC een hele avond aan met een kop Earl Grey in de hand. Er zijn zo van die momenten waarvan je op dat moment het historisch gewicht haast kan vastpakken. Ik kende de dame niet, het was zelfs niet mijn koningin en toch doet het me iets.
Vaste waardes zien vertrekken, een wreed aandeel van ouder worden.
We zijn een week ver. Ik ben ondertussen in elke klas gepasseerd en heb de eerste keikoppen al eens moeten aanspreken op hun gedrag.
Sinds maandag heb ik – eindelijk – mijn handleidingen voor de boeken van mijn leerlingen. Nu is het nog even wachten op de drukkerij tot elke leerling ook effectief hun boek heeft.
Je zou denken dat die eerste week en alle voorbereiding in het teken staat van de inhoud. Dat je als (her)starter vooral studeert op je vak. Maar dat is niet zo.
Ik ben net in de winkel vier mappen gaan kopen. En een notitieblok. En maandag nog net voor sluitingstijd vier whiteboardstiften gehaald, want met krijtjes ben je dus niks meer.
Je moet ook alles klaarzetten. De Google Classroom moet samenwerken met de BookWidgets en de Smartschool moet gekoppeld worden met Scoodle en oh wee als je Classie niet de juiste gegevens doorgeeft. En zo zijn er nog meer termen en omgevingen waar ik in moet zwemmen en improviseren gewoon om boven water te blijven.
Voorlopig is het les-per-les. De klassen van vandaag heb ik morgen opnieuw en die volgende stap bereid ik nu voor. Weinig planning op lange(re) termijn. Maar dat komt nog wel. Hoop ik. Misschien kan daar de herfstvakantie voor zorgen. Binnen zeven weken. En ja, dat weet ik van buiten.
Ik moet ook zeggen dat een voormiddag van 4 opeenvolgende uren extreem uitputtend is. Dus je hebt dan hoop en al vier uur gewerkt, al voelt het zwaarder dan een dag van acht uur op een bureau. Ik hou die werkdruk bij in cijfers. De afgelopen 7 dagen (weekend incluis) werkte ik zo’n 35 uur die voelen als 60 uur. Ook dat is interessant en wennen na jarenlang vier/vijfde een kantoorjob in de social profit.
Ha, een spannende politiereeks met een beperkt aantal aflevering met die Engelse acteur die Watson speelde naast Benedict Cumberbatch? Veel meer is er niet nodig voor ons om op start te duwen.
‘A Confession’ is het waargebeurde verhaal van een politieman die een bekentenis van een seriemoordenaar aanhoort en daardoor z’n carrière verliest.
Vandaag voor het eerst de douches op het nieuw werk gebruikt. En zo weer elventig euro en een klets uitgespaard.
Het lijkt alsof van alle drie gesprekken er twee gaan over de gas. De leerlingen praten er niet van. Al vroeg eentje me wel of het deze winter wél een beetje warm zou worden op school, want vorig jaar moesten alle ramen open, en ze ging gaan shoppen en dan moest ze dat wel weten. Ik heb gezegd dat niemand goed weet wat er gaat gebeuren en moeten en mogen en kunnen.
Een serieuze deja vu met het begin van de covidcrisis, me dunkt. Geen zin in.
Ik zit dus terug op Instagram. Al een tijdje. En hoewel ik het bedrijf van Zuck verafschuw merk ik tot mijn eigen schaamte dat ik zonder Instagram echt heel wat mis. Dat ik niet weet wat er in mijn stad leeft en bruist, dan ik niet op de hoogte ben van wat familie en kennissen doen en dat ik de inspiratie om eens ergens langs te fietsen wel apprecieer. Toch wel echt het gevoel van tot een gemeenschap te horen, op een bepaalde manier.
Ik heb al 14 jaar of zo een twitteraccount waar ik dagelijks meermaals naar keek. En ik dacht dat echt te missen. Maar dat is dus echt niet. Oké, van mijn podcastvrienden weet ik wat minder of helemaal niet wat ze uitsteken. Maar ik heb op die anderhalve maand echt afgeleerd om overal een mening over te willen moeten hebben en interesse te denken te tonen over wat anderen hun mening dan wel of niet is. Het gros van het politieke nieuws boeit niemand buiten die kleine bubbel. En da’s een uitstekende zaak.
Een mens kijkt toch wel anders naar die afgelopen zes jaar professioneel toeleggen op heel die zaak.
Vandaag De Opvolger gekozen. Ik kan het in goeie handen achterlaten. De schoolbanken roepen. Hopelijk snel zicht op een lessenrooster en het lesmateriaal.
Na het avontuur in Oudenaarde vond ik de organisatie van Flanders Gravel wel naar meer smaken. Daarnaast spreekt het Nationaal Park daar in de thuisprovincie enorm aan omdat ik daar nog nooit echt geweest was. In de mailings van Flanders Classics, want dat krijg je dan na zo’n fietstocht: massa’s mails, zag ik dat de lange toch van 145 kilometer daar zou passeren. Challenge accepted.
Na de eerste rechte strook raakte ik aan de praat met Karolien, een voormalige tophockeyer bleek later in het gesprek, met wie ik tot de splitsing in Zonhoven reed waar zij de 110 verder afwerkte en ik een extra lus deed. Dat ging me zo’n 2 km/u te snel, maar op die manier kon ik mezelf eens wat testen. Niks moet, alles mag en desnoods zou ik ’s middags al stoppen of ook de middeltour doen, whatever.
De voormiddag ging volledig door de fruitplantages, die ik ken van mijn jeugd. Heerlijke route met hier en daar een pittiger klimmetje. Na de bevoorrading in Wellen ging het terug richting festivalsite aan Alden Biesen, met minder hoogtemeters en meer boerenwegen.
Als lunch de inbegrepen vegetarische burger gegeten. Die beviel me véél beter dan in Oudenaarde. Honger als beste saus, misschien.
De namiddag ging richting de andere kant van ’t kanaal. In de Kempische bossen troffen we hier en daar een zandbak aan waar ik een keer goed tegen de grond ging. Al valt dat wel zacht, zo blijkt. De rest van de stroken toch maar preventief uitgeklikt.
De lus van 35 kilometer door het Nationaal Park smaakt vooral naar meer. Veel meer. Het gaf het gevoel van een mix tussen het Zoniënwoud en de Veluwe. Binnenkort is er ook een Yuzzu daar in de buurt, en ook de Belgian Divide van Komoot passeert er. Daar trek ik zeker nog vaker naartoe.
Na een twee bevoorrading in Zonhoven de laatste twintig aangevat. In Bilzen werd er nog een klim ingepuzzeld met stukken boven de 10%. Moest voor mij zeker niet, maar het feit dat ik geen krampen kreeg, niet van de fiets moest en na een lange dag in het zadel volgens de Strava-schatting nog 298 watt (3,4 W/kg) kon trappen (mijn FTP is/was 208) lijkt toch te duiden dat ik niet alleen lichter, maar ook beter word.
Anderhalve maand geleden pakten we nog eens voor een maand Netflix voor het nieuwe seizoen van Borgen (zwaar aangeraden). Natuurlijk, met twee kinderen in huis, kregen we dat niet op een maand gekeken en werden het twee maanden. Dus breiden we de seizoenen 3, 4 en 5 van La Casa De Papel eraan vast, nadat we jaren geleden de eerste twee seizoenen zagen.
Geniale binge-tv. Onderliggende boodschap die altijd schippert tussen “de goeien”, “de slechten” en alles ertussenin. Na een tijd kreeg het een klein beetje een Prison Break-gehalte waarbij elke onverwachte gebeurtenis toch weer op voorhand was overdacht en voorbereid. Niet echt geloofwaardig, maar bon, dat is het vanaf minuut één eigenlijk ook niet.
Zwaar geapprecieerd. En nu terug naar Frozen+, waarschijnlijk het tweede seizoen van Only Murders In The Building kijken. Al gaat de vierjarige ontzettend zeuren omdat ze niet meer naar haar ultrafavoriete serie Chip & Pieper gaat kunnen blijven kijken. Oh well.
