Ik had er eigenlijk nog nooit écht van gehoord, van de Festive 500 die de fietshipsters van Rapha organiseert. Jannemans wees er mij op en m’n interesse was meteen gewekt. Hoe mooi zou het zijn om mijn allergrootste wielerjaar ooit te bekronen met een zotte uitdaging? Waar ik andere jaren hoop en al 500 kilometer afleg op de koersfiets, zit ik in dit coronajaar aan bijna het tienvoudige.
Die Festive 500, da’s blijkbaar de uitdaging om tussen Kerstavond (24 december, dus) en Nieuwjaar (1 januari, du’h) een totale afstand van 500 kilometer af te leggen. 8 dagen van gemiddeld 62,5 kilometer.
Dat mag uiteraard buiten, waarvoor we al een beetje aan het plannen waren, maar ook in de digitale wereld van Zwift. En als ik nu het weer zo bekijk, dan zal het toch vooral dat tweede worden… (Ja, ik ben een luxebeest en ik wéét dat dat een beetje tegen de filosofie van die Festive 500 ingaat, maar sue me.)
Al zou dat ook een mooi bekroning van het jaar worden, want het is door Zwift dat ik meer ben beginnen fietsen. In maart was er niet veel meer te doen, en dat zorgde voor een basisconditie die bij het betere weer z’n vruchten afwierp. Aangenaam ook om niet met de trein naar ‘t werk te moéten, maar dus te kunnen kiezen voor een gezond alternatief, zelfs in herfstweer in september. (Wat lijkt dat al een ééuwigheid geleden…)
Ondertussen leerde ik ZwiftHub kennen: een site waar je kan bijhouden welke badges je verdiende in het wielerspel. Da’s een aspect waar ze nog in kunnen groeien, in die vorm van gamification, maar bon, het internet vult dat gat dan weer wel. Ik heb nog wel wat te gaan:
Dus we gaan dat proberen. Elke dag Zwiften, tijdens de dutjes van onze kleuter, met het doel om 500 kilometer op de rollen te doen op 8 dagen tijd. Daar gaat elke dag ongeveer tweeënhalf uur voor nodig zijn. We zullen zien waar het schip strandt.
En met de 10%-groei-regel ga ik er volgend jaar 47 proberen lezen.
Tijd om in die Kerstvakantie eens de achterstand van podcasts en YouTube aan te pakken. En als er dan nog tijd is (onwaarschijnlijk), dan kan ik nog eens in Apple TV+ en Disney+ duiken.
Het wordt vooral (uit)kijken naar Pennsylvania en Florida. En een beetje minder ook naar North Carolina, Arizona, Nevada, Wisconsin, Michigan en Georgia.
Toen half maart het coronavirus alle plannen overhoop haalde, kon ik het allemaal nog wel plaatsen. We gingen in lockdown en daar gingen we ook wel eens terug uitgaan.
M’n werk is georganiseerd rond schooljaren en de scholen gingen helemaal dicht. Lekker helder: we vonden onszelf uit en rondden vooral ons werk van het jaar wat sneller en beter af. De zomer stond voor de deur, de cijfers beterden en voor het jaar erna zouden we wel zien.
En toen zaten we eind juli op vakantie in Zwitserland. Dagelijks kregen we de Belgische coronacijfers door, lazen we wat de Veiligheidsraad vooral niét beslist had en hoorden we dat het in onze thuisprovincie Antwerpen grondig scheef aan ‘t lopen was. Een ongezonde portie doom scrolling werd weer dagelijkse kost.
Nu is de congé achter de rug en zouden we stilaan hard werk moeten beginnen maken van een nieuw werkjaar. Maar alles, écht alles wat ons werk uitmaakt staat op losse schroeven: kleurcodes veranderen, collega’s mogen wat minder naar scholen gaan, onze vrijwilligersactiviteiten worden weer in vraag gesteld.
En ook privé begint het tegen te steken. Een gezinsbubbel van 5, dat is al beter dan een lockdown, zou je denken. Maar ondertussen hebben we naaste familie met mete- en petekindjes die je ook wel graag eens om de zoveel maanden zou zien. Maar je durft niet goed, want ja, het virus, hè.
De avondwandeling, een gewoonte die ik nog harder gekweekt heb sinds het in de lockdown werd aangemoedigd, is er tegenwoordig eentje met een mondmasker op. Ja, ik ben dan een béétje burgerlijk ongehoorzaam en wanneer ik dan naast ‘t water of in ‘t bos loop en er niemand is, dan doe ik het wel af, maar toch, het steekt tegen.
Ondertussen heb ik wel creatieve ideeën en wil ik daarmee aan de slag. Binnen mijn politiek engagement, maar ook daarbuiten: de podcast zou ik terug willen oppikken, ik zou wat willen experimenteren met vloggen om videomontage te leren, ik zou nog wat willen bijscholen… Aan ideeën geen gebrek, maar ik krijg er mij niet toe gezet.
En ‘t ziet er ook niet naar uit dat het de komende tijd – al was het “binnen een jaar” of zo – gaat beteren. Die oneindigheid en ongemakkelijkheden maakt het allemaal véél zwaarder dan de lockdown voor me was.
Een collega vatte het vandaag perfect samen: “ik voel me algemeen blègh.”
Deze winter kreeg ik er een nieuwe hobby bij: Zwift. Binnen, lekker warm, op de rollen een toertje fietsen in een virtuele wereld. Het zorgde voor een stevige basisconditie, zeker door in de eerste weken van de lockdown elke dag een stukje te rijden. En toen werd het weer beter en ik maakte ik de overstap naar buiten.
Één probleem dat ik altijd heb met dat fietsen, is dat ik niet echt weet hoe en waar ik zou rijden. Zeker met de gesloten horecazaken was er weinig doelmatigheid in te vinden. En dus vond ik “Columbus à vélo” uit. Hoe? Ik bepaal mijn doel qua afstand (elke week 10% langer om de uithouding te trainen) en zet m’n kilométrique op dat doel (ik gebruik daarvoor m’n Apple Watch). En dan begin ik telkens in een andere windrichting te fietsen via de fietsknooppunten. Kom ik op een punt waar ik onlangs nog geweest ben, dan kies ik de afslag die ik nog nooit genomen heb, of het langst geleden genomen heb, of als het helemaal nieuw is gewoon rechtdoor. En zo ben ik op ontzettend veel plekken gekomen die ik nog nooit gezien had hier in de buurt.
Zeker met een verbeterde conditie en dus een grotere actieradius kom je zo wel op heel wat plekken. Maar dus: afstandsdoel bepaald en gewoon wat beginnen rijden. Wanneer ik dan over de helft van die afstand ben, zet ik Google Maps aan op m’n éne oortje. En dan volg ik de richting die de GPS mij ingeeft bij volgende knooppunten. En ik probeer ook steeds geen enkele weg twéé keer te doen in een rondje, ook niet in tegengestelde richting. En op die manier heb je heel gevarieerde, leuke routes en kom je al eens ergens. Het is trouwens ontzettend leuk om op voorhand niet echt te weten waar je gaat uitkomen. En die conditie? Gisteren deed ik voor het eerst sinds héél lang een Gran Fondo, een tocht van 100 km.
Joshua Weissman op YouTube, om me te tonen dat ik na meer dan vijftien jaar koken en nog langer kookprogramma’s kijkend, nog niet eens een mes tegoei kon vasthouden… 🤯
Easily the best habit I’ve ever started was to use a productivity system. The idea is simple: organizing all the stuff you need to do (and how you’re going to do it) prevents a lot of internal struggle to get things done.
Goeie opsomming, goed uitgewerkt, extreem herkenbaar.
Dit zijn mijn first impressions, gemengd met wat ik lees, zie en hoor over het nieuwe Smart Keyboard voor de iPad. Een running list dus, die gaat aangevuld worden.
Het is redelijk zwaar (voor de 11″ is het totale gewicht een kilogram), vooral omdat het gewicht in een klein volume zit, dus het voelt heel dens als je ‘m gewoon vast hebt.
Ik zie het als een keyboard dock, waar ik ‘m kan inklikken als ik dat nodig heb en kan uitklikken als ik wil schrijven met de pencil of wil lezen in de zetel. En dan handig, omdat ik het kan meenemen naar ergens anders en ondertussen m’m iPad beschermt. Tot nu had ik een extern toetsenbord los in mijn rugzak zitten, maar met de trackpad erbij is dat wel net iets makkelijker zo.
The Smart Keyboards are iPad covers you can type on. The Magic Keyboard is a portable keyboard stand, not a cover — when you want to use your iPad as a tablet, not a laptop, you must detach it.
The Magic Keyboard feels like it was designed with the opposite principle in mind: it enables a laptop mode for the iPad, but you can always undo it and return to the iPad’s pure tablet form in two seconds. And when you’re done using the iPad as a tablet, you can just as easily re-align it with the Magic Keyboard (thanks to magnets in the case) and go back to using the physical keyboard and trackpad.
The adjustable tilt angle is great. In the past I’ve done all sorts of crazy hacks to adjust the tilt angle (including using stacks of post it notes as shims). Never again.
Serieus: om te FaceTimen met grootouders en kleine kinderen is dit echt een godsgeschenk. In de oude flap staken we vaak een pen tussen de iPad en de flap om ‘m zo recht mogelijk te zetten en dan viel hij al wel eens voorover. Dat is hier helemaal geen punt meer. En ook bij het Zwiften kan ik ‘m zo kantelen dat de zon er niet in weerschijnt.
We zitten nu al onze derde week thuis. De vriendin en ik werken beide 80% en kunnen (gelukkig) onze job van thuis uit regelen. De crèche hebben we voorlopig ook op stop gezet, waardoor we om de beurt een voor- en een namiddag kinderopvang spelen. Het heeft z’n limieten, maar dat lukt wonderwel.
Wij zijn nogal spaarzame mensen, waardoor we niet echt veel grote luxe aankopen, vaak kijken naar tweedehandskansen en tobben jarenlang over bepaalde grotere aanschaffen. Wanneer we de knoop dan toch doorhakken, dan moet de return toch heel overduidelijk zijn.
Voor coronatijd werkte ik reeds elke vrijdag van thuis uit, terwijl de vriendin op woensdag thuis was om een dag crèche uit te sparen en op donderdag kwamen de schoonouders hier de hele dag van hun kleindochter genieten. Dat veranderde dus grondig.
Ik kocht de afgelopen jaren enkele dingen die nu, met héél veel uren thuis, een grotere return hebben dan origineel gedacht. En dat vind ik best aangenaam. Dus ga ik ze hier even oplijsten.
Sonos
Lange tijd geleden kreeg ik eindelijk carte blanche om één Sonos One te kopen voor ons gelijkvloers. En daar ben ik lange tijd heel tevreden van geweest. Toen enige tijd geleden de ondersteuning voor Airplay 2 werd aangekondigd, was ik teleurgesteld in mijn oudere toestel, want ik kon zo geen podcasts streamen naar mijn luidspreker. Eventjes later brachten ze de Sonos Beam uit: een goedkopere en kleinere soundbar voor onder je tv. Met alle kwaliteiten van alle andere luidsprekers uit hun gamma, én door de verbinding met je televisie kan je op heel je systeem blijven doorluisteren. Ideaal dus om tijdens het koken de koers te horen.
Nu we heelder dagen thuiszitten staat hier continu een playlist van Spotify te draaien. Op die manier is er een aangename huiselijkheid te bespeuren. Door de combinatie onder de tv aan de voorkant en de kleinere luidspreker aan de achterkant, hebben we op heel het gelijkvloers topgeluid.
Ik sta al eens graag recht tijdens een werkdag. Op vrijdag werkte ik al een tijdje van thuis uit, maar in het weekend ben ik nu ook genoodzaakt regelmatig de computer boven te halen. Een beter ingericht bureau was dus een wenselijke investering. Waar ik vroeger gebruik maakte van een strijkplank en enkele boeken, kan ik nu met behulp van een motor wisselen tussen een gewoon werkblad en een staande versie. De Europese zetel van het bedrijf zit trouwens in Gent.
Nu zit ik elke dag thuis, waardoor deze natuurlijk ook veel vaker gebruikt wordt. Rechtstaand aan videocalls deelnemen is echt aangenaam, terwijl het zitbureau een andere hoogte heeft voor mijzelf en mijn vriendin.
Dit kleinnood bevestig je om de as van je achterwiel. Telkens je wiel een rondje maakt, zal deze sensor dat registreren. Je kan die eenvoudig koppelen via bluetooth aan je iPad en op die manier gebruik maken van software als Zwift om digitaal te fietsen op de rollen die je al hebt. (Ik heb een Tacx Blue Motion.) Door een interpretatie te maken van je snelheid en je lichaamsgewicht, schat de software het wattage in dat je trapt. En op die manier kan je jouw avatar laten voortbewegen. Ideaal om tijdens een middagdutje of ’s avonds nog snel een ritje van zo’n 30 à 50 kilometer te maken in de keuken.
Nu je in je kot moet blijven, is digitaal fietsen nog altijd een volwaardig alternatief. Net zoals dat in de wintermaanden ook is. Gisteren ging ik eventjes buiten fietsen en ik heb het nog nooit zo druk geweten langs de plaatselijke waterwegen. Ik vond het zo’n verschrikking dat ik m’n tour ingekort heb. Door COVID-19 hebben ook heel wat professionele wielerploegen zich toegelegd op Zwift en organiseren ze social rides en andere uitdagingen om het voor supporters aangenaam te houden.
Phase two should only begin after 14 days of sustained case reductions in an area, and only after testing capacity is dramatically increased. Even in phase two, they stress, if cases go up again, we’ll need to go back to severe social distancing. Before there’s a vaccine, we’ll have to remain vigilant.
We zitten hier nog wel eventjes. Sommige modellen voorspellen nu een piek in ziekenhuisopnames volgende week donderdag. Daarna kan het dan dalen. Dat doet me vermoeden dat 3 mei (na dus zeven weken lockdown) mogelijks nog altijd optimistisch is. En daarna gaat het zeker en vast niet zijn zoals ervoor.
