dbuntinx

Galibier

Deze morgen zei tafelgenoot-triathleet Bert dat hij met zoon Henri, Hans en Maarten de Galibier ging beklimmen. En dat die laatste twee bergneofieten zijn. En dat zinde me wel.

Op een kwartier een vrouwenkoersbroek en een Okay-bidon bij elkaar geschooid en naar de fietsverhuur getrokken voor een mooie Scott.

Nog een kwartier later zaten we in de auto naar Valloire, waar de mythische col begint. We zouden wel zien hoe ver we geraakten.

Name our boyband.

En zie, achttien kilometer later!

Ik moet toegeven: het was meer op koppigheid dan op conditie. Maar het was mooi en de moeite en misschien ook wel om nooit meer opnieuw te doen.

Valt het op dat ik geen koerstenue mee had? Zoek de zeven fouten.

De laatste kilometer, het stuk na de tunnelafslag, is moordend. Duidelijk niet aangelegd door een fietser. De krampen trokken tot achter mijn oren en de laatste 400 meter heb ik m’n innerlijke Chris Froome bovengehaald. Maar schoon. Echt.

This entry was posted in Blog. Bookmark the permalink. Follow any comments here with the RSS feed for this post. Post a comment or leave a trackback: Trackback URL.

Post a Comment

Your email is never published nor shared. Required fields are marked *

*
*

You may use these HTML tags and attributes: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>