Deze morgen zei tafelgenoot-triathleet Bert dat hij met zoon Henri, Hans en Maarten de Galibier ging beklimmen. En dat die laatste twee bergneofieten zijn. En dat zinde me wel.
Op een kwartier een vrouwenkoersbroek en een Okay-bidon bij elkaar geschooid en naar de fietsverhuur getrokken voor een mooie Scott.
Nog een kwartier later zaten we in de auto naar Valloire, waar de mythische col begint. We zouden wel zien hoe ver we geraakten.
En zie, achttien kilometer later!
Ik moet toegeven: het was meer op koppigheid dan op conditie. Maar het was mooi en de moeite en misschien ook wel om nooit meer opnieuw te doen.
De laatste kilometer, het stuk na de tunnelafslag, is moordend. Duidelijk niet aangelegd door een fietser. De krampen trokken tot achter mijn oren en de laatste 400 meter heb ik m’n innerlijke Chris Froome bovengehaald. Maar schoon. Echt.
