We vragen het graag aan elkaar: hoe het is, of hoe het gaat. “Goed, goed,” is dan meestal het snelle, makkelijke en sociaal wenselijke antwoord. Al is het leven een grote interne strijd. Misschien is dat zelfs het enige waar het uiteindelijk om draait.

Een paar dagen geleden kwam ik op deze “self care checklist” uit, met als titel “Everything Is Awful and I’m Not Okay: questions to ask before giving up”. En wat een zalig lijstje is me dat.

Op school of later tijdens de lerarenopleiding hebben we daar nooit les over gehad, laat staan dat daarover gebabbeld werd. Als ge u niet goed in uw vel voelt, dan is dat vooral uw eigen probleem. Of zo komt dat toch over in “onze Katholieke Europese cultuur”. Zo nog net geen Britse “stiff upper lip”, maar gevoelens en welbevinden: hou het vooral voor uzelf.

Ik sta niet gekend als de meest enthousiaste persoon, ik ben verre van een spring-in-het-veld. Tijdens het middelbaar was dat helemaal geen issue, niet dat ik toen anders was, maar ik viel ten minste niet op, waardoor leerkrachten en medestudenten me grotendeels lieten zijn. (Da’s toch de droom van elke puber? Om gewoon te “zijn”, zonder meer.)

Later in het leven zorgde die houding er net voor dat ik begon “op te vallen”. Groepswerken aan de hogeschool moesten verdeeld worden en de meest huppelige medestudenten waren van “oh super, dit” of “ah zo geweldig, dat”. Ik liep er meestal bij met een houding van “goh, ja, ’t moet om een diploma te halen, dus het maakt niet zo heel veel uit of ik er warm van wordt of niet”. Het zinnetje “Davy moet ge eerst een beetje leren kennen,” dook toen ook voor het eerst én veelvuldig op.

Op de werkvloer kom ik het ook meer en meer tegen: zo van die collega’s die verser van de schoolbanken komen, die als een wervelwind komen enthousiast doen over hun ding en zich daar compleet in verliezen. Allemaal goed, maar tegelijk gebeurt een andere helft van hun werk niet – dat deel waar ze niet warm van worden. En dat past in mijn hoofd niet. Het is tenslotte nog altijd uw job om dat wél te doen.

Een paar weken geleden hadden we een “teamdag”, want zo moet dat met je collega’s. En een deeltje daarvan was complimentjes bedenken en uitdelen aan mekaar. En dan komt het ook daar weer terug: “droogkloot”, onder andere. De Philippe Geubels onder de chiromensen. Een karikatuur van een persoon, waar daarna alles als een puzzel in past.

Ik ben niet de meest enthousiaste spring-in-het-veld, maar als ik ergens voor ga, dan zorg ik ook wel gewoon dat het in orde komt. Dan moet het niet altijd met glitters, toeters of bellen zijn, “gewoon goed” is ook al genoeg. Je kan daarop bouwen, je krijgt eerlijke feedback en een rationele houding, waar je volgens mij meer aan hebt dan aan oh’s en ah’s.

Maar dus: die checklist. Daar staan alle dingen in die ik in de afgelopen 31 jaar zelf ook ontdekte. Vooral dat eerste: van dat glas water drinken. Dat je jezelf de muren van zelftwijfel kan doen oplopen, gewoon door niet goed gehydrateerd te zijn. Elke keer ik aan mezelf begin te twijfelen, of het narratief dat anderen soms opzetten begin te volgen, dan drink ik gewoon een groot glas water en dan gaat het eigenlijk allemaal ineens beter…