dbuntinx

Ik voel het al: de koers!

Gisteren was ik in Gent. Waarom? Nogal curieus, gij, maar bon: ik ging dus lunchen met een vriend die een gesprek en toffe middag kon gebruiken (wie niet?). Dat eindigde in de überhippe Dok Brewing Company, waar ik heerlijke biertjes proefde en de beste barbecue pork ribs van m’n leven at. Zie:

Ja, wij proberen de laatste tijd serieus wat minder vlees te eten. Ge weet wel, voor die klimaatspijbelaars en zo. Maar voor zo’n bord eten wil ik wel eens wat principes terugschroeven. Serieus, maat, zo goed. De zaak noemde Rok, met zo’n streepje door de o, uiteraard. Ik ga daar zeker nog eens naartoe proberen gaan, al kom ik gelukkig niet zo vaak in Gent.

Op weg naar Dok Noord reden we langs een reclamebord voor de Omloop Het Nieuwsblad en daar hing een aftelklok boven. “Nog 17 dagen,” stond er. Dertien. Da’s ocharme geen twee weken meer en dan is ’t weer van dat: koers!

Veldrijden, dat is zwaar de moeite in de winter, maar ik word er tegenwoordig niet meer warm van. De vrouwen, dat wel, spannend, kort en krachtig, maar die VDP bij de mannen doet alle deugd wegstromen.

Maar koers op de weg, met dat ploegenspel, met al die mechanische intricaties, met halfslachtige pogingen tot strategie, dat blijft toch de heilige graal qua sport. 5 uur schijnbaar saaie televisie om dan tot een ongelooflijke ontknoping te komen in de laatste 5 minuten. Of waar denk je dat de inspiratie voor “Over Water” vandaan moet gekomen zijn? Toch?

En dus merk je dat ook de media terug op gang begint te komen. Een Belga Sport over Tom Boonen, bijvoorbeeld. Of nieuwe afleveringen van geweldige podcasts als Live Slow, Ride Fast met Laurens Ten Dam, of The Cycling Podcast van wielermerk Rapha. Ze werpen een blik op het tussenseizoen en hoe wielrenners hun conditie op peil houden of brengen, met verhalen die blijk moeten geven van “zie eens hoe professioneel wij dat aanpakken” maar altijd met de zweem van puur amateurisme.

En het is die combinatie van een grote topsport met een hele hoop amateuristische toevalligheden die me zo ongelooflijk hard blijft aanspreken.

Een paar jaar geleden had ik ermee gehad, met heel het dopingcircus en afgesproken winnaars. Ik was verraden door mijn eigen gecreeërde helden. En ik was kwaad, vooral op hen om niet kwaad te moeten zijn op mezelf. Maar als ik dan terugkijk op vorig jaar: die bloedstollende finale van de Strade Bianchi met Wout Van Aert in een verrassende hoofdrol, een doldwaze klassementsdans in de Giro op de meest waanzinnige bergpaadjes, een eeuwigdurende minuut stilte aan de start van de Brabantse Pijl voor Michael Goolaerts, een knecht die een Tourkopman de maat neemt, die heuvels die we bergen noemen en epische kasseistroken van een ander tijdperk.

Het mag van mij terug van start gaan. En zoals het bord daar in Gent zei: “Nog 13 dagen”. Al zijn het er nu maar twaalf meer.

Oké, hier stond dus twaalf, maar het zijn er zeventien. Bedankt @SweetCharlie.

This entry was posted in Blog. Bookmark the permalink. Follow any comments here with the RSS feed for this post. Post a comment or leave a trackback: Trackback URL.

Post a Comment

Your email is never published nor shared. Required fields are marked *

*
*

You may use these HTML tags and attributes: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>