Welkom in deze nieuwe aflevering van “What really grinds my gear.”
Gisteren frieten wezen halen. Altijd iets om naar uit te kijken, wanneer zo’n vakman of -dame van die lekkere knapperige frietjes klaarmaakt. De Rudy of bij Ann, dat zijn de keuzes die we hebben. Alletwee goed, allebei een andere sluitingsdag, i-de-aal.
Ik vind dat echt nog altijd een grote beleving, zoals ik dat al had toen ik een klein kindje was. Toen zat er meer magie aan: je kon niet over de toog kijken en de frituur bestond uit een muurtje waarboven handen een papieren pak overhandigde na een tijdje wachten. Maar een frietkot, zo’n echte of zo’n soort veredelde veranda waar de brandweer toch écht een oogje voor moet dichtknijpen, daar word ik blij van.
Toen we vroeger met de autobus of later occasioneel eens met het vliegtuig op reis gingen, passeerden we de mythische Frituur Park in Sint-Truiden. Het zal de nostalgie zijn die me ertoe leidt om te zeggen dat het de beste frieten ter wereld waren. Zo goed dat wij als familie de laatste dag van onze buitenlandse reis al likkebaardend uitkeken naar de tussenstop bij het terugkeren. Of we nu om 11u ’s ochtends of om 23u ’s avonds thuiskwamen: frieten stonden op het menu.
De laatste tijd kijk ik er tegen op. Ik vind het niet leuk meer om mijn bestelling te plaatsen. Ik bestel vaak hetzelfde: kleine friet, koude cervela en een gebakken snack.
Maar dan begint de horror: het vraaggesprek…
“Bakske of zakske?”
“Die cervela, gesneden of zoals ‘m is?”
“Satékruiden op uw gebakken snack?”
“Zout op de frieten?”
“Zakske om de frieten te dragen?”
En dat is dan nog maar een bloemlezing van het bombardement aan keuzes die je voorgelegd krijgt. Allemaal goedbedoeld natuurlijk, net zoals het plaveisel op weg naar de hel.
Ik begin me daar dan ook echt vragen bij te stellen. Zijn er mensen die geen zout op hun frieten mogen, van de dokter misschien, en die dat dan niet durven vragen en dan achteraf klagen? Of vergeten mensen satékruiden op hun saté te vragen en wil de friturist u behoeden voor die veelgemaakte fout? Waarom zou je een cervela al snijden, wanneer je die gewoon kan plooien/knakken en het velletje er zo afdoen?
Volgens mij maken de antwoorden op die vragen zelfs niet uit. Het is een verbale dans geworden om elke minderheid z’n opgeëiste plek te geven. Denk ik. Dat er iemand is langsgekomen en die vroeg satékruiden op z’n viandel en dat de friturist dacht dat dat toch wel raar was, maar waarom zou je het niet aan de volgende viandelbesteller vragen of die dat ook wil. Zoiets.
Kotsbeu ben ik het. Niet dat mensen hun speciallekes bestellen, het staat zelfs letterlijk op de kaart in de frituur. Maar dat zo’n friturist mij dat allemaal vraagt. Wat is er makkelijker dan mijn bestelling aannemen “kleine friet, ongebakken cervela, gebakken snack” en de rest zie je maar. En als ik dan géén zout wil, of satékruiden op mijn viandel, zal ik het wel vragen, hoor.