Ik zit dus terug op Instagram. Al een tijdje. En hoewel ik het bedrijf van Zuck verafschuw merk ik tot mijn eigen schaamte dat ik zonder Instagram echt heel wat mis. Dat ik niet weet wat er in mijn stad leeft en bruist, dan ik niet op de hoogte ben van wat familie en kennissen doen en dat ik de inspiratie om eens ergens langs te fietsen wel apprecieer. Toch wel echt het gevoel van tot een gemeenschap te horen, op een bepaalde manier.

Ik heb al 14 jaar of zo een twitteraccount waar ik dagelijks meermaals naar keek. En ik dacht dat echt te missen. Maar dat is dus echt niet. Oké, van mijn podcastvrienden weet ik wat minder of helemaal niet wat ze uitsteken. Maar ik heb op die anderhalve maand echt afgeleerd om overal een mening over te willen moeten hebben en interesse te denken te tonen over wat anderen hun mening dan wel of niet is. Het gros van het politieke nieuws boeit niemand buiten die kleine bubbel. En da’s een uitstekende zaak.

Een mens kijkt toch wel anders naar die afgelopen zes jaar professioneel toeleggen op heel die zaak.

Vandaag De Opvolger gekozen. Ik kan het in goeie handen achterlaten. De schoolbanken roepen. Hopelijk snel zicht op een lessenrooster en het lesmateriaal.