We mogen nog eens! Voorbereidingsmatch op een eindelijk menselijk uur, dus kan de Vierjarige voor haar eerste keer mee.

Allez, vier jaar. En dan nu aftellen naar 1 september.

Gisteren meegereden met Flanders Gravel, gekend als een door-de-velden-versie van de Ronde van Vlaanderen, mee gecreëerd door Laurens Ten Dam. Al jaren luister ik naar Live Slow, Ride Fast en vorig jaar had ik al immens veel goesting om me in te schrijven, maar omstandigheden… Een paar maanden geleden kondigden ze een tweede editie aan en met enkele berichtjes was ook Oudenaardse vriend Tim overtuigd om ons in te schrijven. Parcours, afstand, inkleding en andere informatie was nog niet beschikbaar, maar we zouden wel zien. Starten was onze grootste verdienste, zo spraken we af.

Bij het krieken van de dag de fiets mee op de trein genomen en vanuit Mechelen richting Oudenaarde getrokken. Boterhammetjes en thermos koffie mee, om onderweg te ontbijten. Rond 8u45 nog wat zonnecrème gesmeerd ten huize Tim en om 9u waren we op de Grote Markt klaar om te vertrekken.

Een paar dagen op voorhand kregen we eindelijk wat duidelijkheid over de routes. (Naar mijn smaak is dat wel wat laat, maar bon. Ik plan toch liever in het weekend voordien mijn eten, drinken, boodschappenlijst en thuissituatie.) Het was kiezen tussen 80, 120 en 160 kilometer. Alle drie de afstanden bestond uit een voormiddagronde en namiddagronde van ongeveer de helft van de totale afstand. Aan de voet van de Koppenberg kon je een bonnetje inwisselen voor een broodje hamburger.

Tim en ik spraken af om de 80 kilometer te betrachten. Twee keer 40, dus. Vol goeie moed vertrokken we voor de eerste twintig kilometer langsheen de Schelde. Een prachtige gravelstrook rond een golfterrein was daarin zeker een hoogtepunt. En toen volgden de heuvels, met als eerste een off-road beklimming richting Kluisberg, nogal technisch in het eerste deel en nogal vreselijk stijl in het tweede. Bovenaan wachtte ik op Tim terwijl ik een broodnodige reep en halve bidon nuttigde. Tim had last van een extreem verhoogde hartslag, en met het recente nieuws van Sander (#forever368) indachtig besloot hij de Oude Kwaremont en Paterberg rechts te laten liggen en alvast richting lunchplek te rijden.

Met het bonnetje namen we de gehypete barbecue burger. Ik ga er niet van klagen, honger is altijd de beste saus, maar om voor het inschrijvingsbedrag zo’n snack te krijgen en te moeten betalen voor een cola of koffietje erbij, dat vond ik toch wel wat wrang aanvoelen. Samen bespraken we de namiddag en Tim ging voor de zekerheid niet meer aan het heuvelachtige tweede deel beginnen. Ik zag het wel nog zitten en besloot om de grootste tour – de tweede lus van 80 – aan te vatten tot ik het beu was. Niemand die je op zo’n dag tot iets dwingt, maar ik zou het extreem loos gevonden hebben om de kleine lus te doen en het gevoel hebben dat ik iets gemist had omdat ik meer in de tank had.

De heuvels in het tweede deel waren heel pittig. Zo was er bijvoorbeeld de Varent, maar ook heel wat vooroorloogs omhooglopend kasseiwerk bij. Paar keer van hike a bike moeten doen, net zoals zowat iedereen voor en achter mij. En dat begin bij mij na zoveel kilometers en hoogtemeters dan ook mentaal te wegen. Wel schoon van uitzicht en vooral ook de bossen op de heuvelruggen waren indrukwekkend. Het leuke aan zo’n events is dat je op plekken in het land komt waar je anders niets verloren hebt.

Zo rond kilometer 85 en na 1300 hoogtemeters had ik het wel wat gehad, het begon ook al later op de dag te worden en als ik mijn dochters nog wou zien voor ze aan hun nacht begonnen, dan was het toch stilaan tijd om er vaart achter te zetten. Dus zette ik de Wahoo op weg naar het huis van Tim om daar De Rit Over De Deense Brug te kijken. Mijn bonnetje voor een Kwaremont gaf ik aan twee sympathieke Nederlanders met de opdracht dat ze op de Koppenberg maar moesten sprinten voor wie ‘m kreeg. Al bij al een wreed schone dag.