Als je mij al langer kent, zal het je niet verbazen dat ik gisteren klokslag 19:00 klaar zat voor mijn Apple TV om te kijken naar de WWDC Keynote. Luisteraars van Tech45, veelal van het androidgeloof, noemen mij nogal eens een “fanboy”. Dat vind ik te makkelijk om iemand zo weg te zetten, maar het klopt: ik vind dat Apple veruit de meest coole shizzle maakt en dat is al lange tijd zo. Niet dat alles wat anderen doen slecht is, verre van, maar ik heb “mijn merk”, gelijk ze zeggen.

Dus is het altijd uitkijken naar wat Tim Cook, Hair Force One en alle anderen komen voorstellen qua softwareverbeteringen en mogelijkheden voor de bouwers van apps.

Dit jaar heb ik het eens anders aangepakt en gewoon gekeken. Zonder twitterlijstjes of blogs te lezen en het een nachtje te laten bezinken. Dit zijn m’n eerste reacties.

Voor de Apple Watch waren er niet zo heel veel nieuwe dingen, leek me. Nieuwe, mooie watch faces en een eigen App Store die onafhankelijk kan werken van je iPhone, ’t is wel iets. Eén cool ding waar ik me van afvraag wat het zou kunnen worden in de handen van appbouwers is de mogelijkheid om rechtstreeks audio te streamen op je uurwerk. De demo was die van het live luisteren naar een baseballwedstrijd, maar ik vermoed dat er wel wat creatieve zielen daarmee iets gaan kunnen.

Het gros van zo’n WWDC is voor mij toch steeds iOS. En ja, voor de iPhone kwamen er wel wat dingetjes. Het grootste lijkt me tegelijk het minst zichtbare: door een verandering in de code worden apps en updates veel kleiner en zullen ze ook tot 2x sneller openen. Dark Mode – voorgesteld aan de hand van een overvloed van dad jokes – komt naar de iPhone en daar ben ik blij mee. *Finally*.

Daarnaast komen de memoji’s, gepersonaliseerde emoji’s in 3D- en stickervorm, naar alle toestellen, niet enkel die met een dieptecamera. Ik vrees dat dat populair gaat worden.

De ingebouwde foto’s-app gaat (veel) meer tools makkelijker aanbieden om je beelden mee te bewerken. Dat vind ik wel iets om naar uit te kijken. Ik doe dat tegenwoordig met VSCO, maar de workflow om je foto’s op je toestel te laden, dan te openen in die app om dan te bewerken en terug – als kopie – op te slaan in je albums is niet echt heel geweldig te noemen.

Het allergrootste nieuws leek me sign in with Apple te zijn. Je kent de Facebook- en Google-aanmeldknoppen op elkewebsiteterwereld wel. Ze noemen dat single sign-on, want mensen vinden dat – terecht – gemakkelijk, je hebt geen apart wachtwoord meer nodig om je overal voor aan te melden. Apple gaat dat nu ook aanbieden, zonder dat je daarbij al je persoonlijke data (en via Facebook vaak ook die van je vrienden) moet prijsgeven. Of veel website op die kar gaan springen, daar twijfel ik over, want die data is ook wel iets waard voor hen, dus het zal voorbij een bepaald tipping point moeten geraken. Het feit dat je bij een website of app die een emailadres nodig heeft kan aangeven of ze je echte adres mogen, of een wegwerp-doorstuur-adres, vind ik echt de max. (Want je weet hopelijk wel dat je emailadres kan gekoppeld worden aan je sociale media-data, zonder dat je dat per se wil?)

En ook voor de AirPods zijn er een paar softwareverbeteringen. Eentje waar ik naar uitkijk is “announce messages“. Je kan al heel lang je iPhone laten zeggen wie je belt wanneer hij rinkelt (wat soms belangrijke info is). Binnenkort kan je hetzelfde doen met sms’jes – ook van apps die MessageKit gebruiken, zoals WhatsApp – en zelfs onmiddellijk via Siri een antwoord sturen. Zo worden berichten meer zoals de Walkie Talkie-app, die op zichzelf redelijk nutteloos is.

En toen kwamen ze met het nieuws dat ze het operating system voor de tablet splitsen van die van de smartphone: iPadOS. Ik had nooit gedacht dat ze die vork expliciet gingen benoemen, dat wil zeggen dat ze het ook expliciet zo in de markt willen zetten. Heel wat veranderingen in multitasking, die meer dan welkom zijn in mijn dagdagelijks werk. Ook annoteren met de Pencil zal krachtiger worden, wat zeker handig is. Maar de – voor mij – allerbelangrijkste update is die van Safari op de iPad, want die wordt de desktopversie. Gedaan met het knoeien in mobiele websites op een veel te groot scherm, gedaan met het rommelen in de marge bij Dropbox of Google Drive, en door het inbouwen van een download manager hoef ik niet voor elke WeTransfer mijn MacBook boven te halen. Ik meen het als ik zeg dat voor mijn job als communicatiemedewerker de slagzin “This changes everything” méér dan waar is.

Ook de nieuwe MacOS kwam voorbij. Ik heb daar tegenwoordig wat minder een gevoel bij, doordat ik veel meer op iOS zit. Maar Sidecar, waarbij je je iPad als tweede scherm kan gebruiken, lijkt me wel iets om eens te proberen (al gebruik ik nu haast nooit twee schermen). Dat Screen Time ook op de Mac zal werken, vind ik niet meer dan logisch: hoe meer ik op mijn laptop zit door de week, hoe “beter” mijn schermtijd op de andere apparaten is… En iPad-apps die op de Mac gaan lopen: graag, daar gaan zeker dingen tussenzitten die ik ga gebruiken, want ik gebruik die nu ook op mijn iPad.

Korte samenvatting: Ik ben best wel content van wat ze voorgesteld hebben, het wordt zoals altijd lang wachten tot de herfst, maar ik ben er ook niet van weggeblazen. En zo heb ik het best wel graag.

Jawaddedadde, Mark Manson:

The problem is that the media (again, both on the right and the left) has discovered that reinforcing the childish wishes of extremists on each side is good for business. That’s because extremists, like children, are compulsive. They don’t know how to stop. They are addicts for their cause. They throw their lives away for it. And because they will throw their lives away for an imagined cause, they make for the most impassioned audience.

Zondag was een koude douche. Ik ga niet rond de pot draaien, ik heb – snowflake die ik ben – liggen bleiten gelijk een klein kind. De combinatie van een grotere overwinning voor het VB dan ik had ingeschat en de teleurstelling rond de gemiste grondstroom van Groen, dat was me even te veel. Ik denk dat ik de five stage of grief ondertussen wel doorlopen heb, al was m’n allereerste idee maandagochtend toch vooral “lap, zeven jaar voor niks gewerkt”. Ik heb in die afgelopen 72 uur gaandeweg wat gedachten bijgehouden en ik smijt ze hier, ongestructureerd en onsamenhangend. Een ongewoon format voor een ongewone tijd.
—
Anuna en Kyra, ik verwijt jullie niets, jullie klimaatsignaal is nodig en luid. Nu wordt het tijd om te schakelen. Stop met dat klimaatspijbelen elke donderdag en bouw mee de toekomst die je wil op. In plaats van jezelf in troepjes kosmopolitische jeugd te verzamelen in de straten van Brussel, ga naar het lokale rusthuis of de technische school om de hoek en praat daar over hun bezorgdheden en luister naar die van jou. Probeer hen niet te overtuigen, maar zoek een verhaal waar je beiden in gelooft.
—
Volgens mij ligt de oplossing niet bij het opschuiven naar rechts, zoals Miet Smet betoogt, maar net naar het zoeken naar wat ons bindt om daarop verder te bouwen. Verder bouwen vanuit het geloof dat elke verzuchting er kan en mag zijn, maar niet elke oplossing wenselijk is, aan alle zijden van elk spectrum.
—
Het is niet omdat je stemt op racistische fascisten dat je er zelf eentje bent. Al is die lijn dunnetjes. Mensen hebben verzuchtingen waardoor ze massaal op hun eigen manier “foert” zeggen tegen “de politiek”. Als hoofd publiekswerking bij Groen zag ik vanalles voorbij komen: de migratie, zeker, antipolitiek ook. Net als de vrees om niets meer met de auto te mogen doen, of met het vliegtuig, of hoe ze in godsnaam langer moeten werken in een ploegenstelsel aan de band bij een multinational die voor het minst dreigt te vertrekken uit ons land, of om wie de kosten moet dragen voor een propere toekomst.
—
De uitslag was duidelijk: in een aanzienlijk deel van dit land is het gedachtegoed van heel-rechts (N-VA) en extreemrechts (Vlaams Belang) aantrekkelijk bij de meerderheid van de bevolking. Besef dus wanneer je nog eens samenzit met je progressieve vrienden, of die collega’s met hun open blik op de wereld, dat je dan samenzit met een minderheid. Dat is geen reden om negatief te zijn of bij de pakken te blijven zitten, laat het een aanzet zijn tot actie.
—
Het venster van Overton lijkt opgeschoven naar de extremen, op rechts en op links, iets wat het venster schijnbaar niet toelaat. Tot je een andere as trekt: eentje die gaat van zachte nuance naar schreeuwerig extreem. En die middenpositie ligt nu duidelijk buiten het bespreekbare, ligt buiten hetgeen wat maatschappelijk aanvaard wordt. Misschien moeten we dat dan ook maar niet meer doen, zonder mee te gaan in enige extreme recepten. De verpakking rond een boodschap heeft ook z’n waarde.
—
De analyse over welke externe factoren een rol hebben gespeeld zal nog wel even duren. Dat was bij de Brexit en bij Trump ook het geval. En los van dat het nuttige analyses zijn over hoe de media en technologie een megafoon kunnen zetten op bepaalde boodschappen, is de oorzaak elders leggen voor mij net iets te makkelijk. Wat zou je zelf kunnen doen, if anything?
—
Ik zag al oproepen om naar de pagina van Vlaams Belang te gaan en alle vrienden die de pagina leuk vinden te ontvrienden. Niet dat ik denk dat je aan die mensen veel belang (ha!) hecht als je dat zomaar kan, toch denk ik dat het versterken van je eigen bubbel echt niet de manier is om die kloof te overbruggen. En, nee, die mensen hebben geen goesting om bruggen te bouwen en daarover te stappen, maar om zelf de deur dicht te doen, dat vind ik toch ook wat fors. Lees bijvoorbeeld af en toe eens wat op Doorbraak staat, of ga zelf eens langs – liefst niet op een lege maag – op 4chan, of volg een aantal “belangrijke” rechtse stemmen op Twitter. Al was het maar bij wijze van te weten wat er aan de andere kant gebeurt.
—
Vlaanderen bestaat uit twee democratieën: de stad en het platteland.
—
Veel mensen, vaak laagopgeleid, hebben het gevoel dat er door de culturele elite, die wij “de middenklasse” zijn gaan noemen, op hen wordt neergekeken. Ik kan me daar wel iets bij voorstellen wanneer ik andere ouders continu commentaar hoor geven aan de dames van de crèche wanneer zij “na een zware dag in Brussel” hun kind komen afhalen en de sokjes vermist zijn. Of wanneer je aan de kassa staat in de supermarkt en je mensen tijdens het afrekenen gewoon ziet verder”werken” op hun iPhone om daarna de kassaheer geen glimlach te gunnen. Ik dacht altijd dat dat maar een gevoel was, maar de laatste dagen op Twitter en Facebook begin ik dat serieus in vraag te stellen. Ik vind mezelf daar helemaal niet in terug, zonder hen – en ja, ook zonder jou – zou de wereld een mindere plek zijn.
—
Er zijn ook progressieve mensen die niét naar hippe koffiebars gaan, hoor.