Toen half maart het coronavirus alle plannen overhoop haalde, kon ik het allemaal nog wel plaatsen. We gingen in lockdown en daar gingen we ook wel eens terug uitgaan.

M’n werk is georganiseerd rond schooljaren en de scholen gingen helemaal dicht. Lekker helder: we vonden onszelf uit en rondden vooral ons werk van het jaar wat sneller en beter af. De zomer stond voor de deur, de cijfers beterden en voor het jaar erna zouden we wel zien.

En toen zaten we eind juli op vakantie in Zwitserland. Dagelijks kregen we de Belgische coronacijfers door, lazen we wat de Veiligheidsraad vooral niét beslist had en hoorden we dat het in onze thuisprovincie Antwerpen grondig scheef aan ‘t lopen was. Een ongezonde portie doom scrolling werd weer dagelijkse kost.

Nu is de congé achter de rug en zouden we stilaan hard werk moeten beginnen maken van een nieuw werkjaar. Maar alles, écht alles wat ons werk uitmaakt staat op losse schroeven: kleurcodes veranderen, collega’s mogen wat minder naar scholen gaan, onze vrijwilligersactiviteiten worden weer in vraag gesteld.

En ook privé begint het tegen te steken. Een gezinsbubbel van 5, dat is al beter dan een lockdown, zou je denken. Maar ondertussen hebben we naaste familie met mete- en petekindjes die je ook wel graag eens om de zoveel maanden zou zien. Maar je durft niet goed, want ja, het virus, hè.

De avondwandeling, een gewoonte die ik nog harder gekweekt heb sinds het in de lockdown werd aangemoedigd, is er tegenwoordig eentje met een mondmasker op. Ja, ik ben dan een béétje burgerlijk ongehoorzaam en wanneer ik dan naast ‘t water of in ‘t bos loop en er niemand is, dan doe ik het wel af, maar toch, het steekt tegen.

Ondertussen heb ik wel creatieve ideeën en wil ik daarmee aan de slag. Binnen mijn politiek engagement, maar ook daarbuiten: de podcast zou ik terug willen oppikken, ik zou wat willen experimenteren met vloggen om videomontage te leren, ik zou nog wat willen bijscholen… Aan ideeën geen gebrek, maar ik krijg er mij niet toe gezet.

En ‘t ziet er ook niet naar uit dat het de komende tijd – al was het “binnen een jaar” of zo – gaat beteren. Die oneindigheid en ongemakkelijkheden maakt het allemaal véél zwaarder dan de lockdown voor me was.

Een collega vatte het vandaag perfect samen: “ik voel me algemeen blègh.”

Deze winter kreeg ik er een nieuwe hobby bij: Zwift. Binnen, lekker warm, op de rollen een toertje fietsen in een virtuele wereld. Het zorgde voor een stevige basisconditie, zeker door in de eerste weken van de lockdown elke dag een stukje te rijden. En toen werd het weer beter en ik maakte ik de overstap naar buiten.

Één probleem dat ik altijd heb met dat fietsen, is dat ik niet echt weet hoe en waar ik zou rijden. Zeker met de gesloten horecazaken was er weinig doelmatigheid in te vinden. En dus vond ik “Columbus à vélo” uit. Hoe? Ik bepaal mijn doel qua afstand (elke week 10% langer om de uithouding te trainen) en zet m’n kilométrique op dat doel (ik gebruik daarvoor m’n Apple Watch). En dan begin ik telkens in een andere windrichting te fietsen via de fietsknooppunten. Kom ik op een punt waar ik onlangs nog geweest ben, dan kies ik de afslag die ik nog nooit genomen heb, of het langst geleden genomen heb, of als het helemaal nieuw is gewoon rechtdoor. En zo ben ik op ontzettend veel plekken gekomen die ik nog nooit gezien had hier in de buurt.

Zeker met een verbeterde conditie en dus een grotere actieradius kom je zo wel op heel wat plekken. Maar dus: afstandsdoel bepaald en gewoon wat beginnen rijden. Wanneer ik dan over de helft van die afstand ben, zet ik Google Maps aan op m’n éne oortje. En dan volg ik de richting die de GPS mij ingeeft bij volgende knooppunten. En ik probeer ook steeds geen enkele weg twéé keer te doen in een rondje, ook niet in tegengestelde richting. En op die manier heb je heel gevarieerde, leuke routes en kom je al eens ergens. Het is trouwens ontzettend leuk om op voorhand niet echt te weten waar je gaat uitkomen. En die conditie? Gisteren deed ik voor het eerst sinds héél lang een Gran Fondo, een tocht van 100 km.